Rozwody i prawo rodzinne

Obowiązek alimentacyjny polega na dostarczaniu środków niezbędnych do utrzymania
i wychowania, które mają zaspokoić bieżące potrzeby dziecka. Do utrzymywania dziecka zobowiązani są oboje rodzice. Jednak w sytuacji, w której jedno z rodziców nie chce dobrowolnie przekazywać środków finansowych na realizację usprawiedliwionych potrzeb dziecka należy wystąpić do Sądu z pozwem o zasądzenie alimentów. 

Zgodnie z polskimi przepisami, obowiązek dostarczania środków niezbędnych do utrzymania
i wychowania obciąża krewnych w linii prostej (rodzice, dziadkowie, ale także dzieci względem rodziców) oraz rodzeństwo. Przy czym należy podkreślić,
iż rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze
w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Co oznacza, iż na rodzicach ciąży obowiązek alimentacyjny nawet wobec dziecka pełnoletniego, które nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać. Polskie przepisy nie wskazują sztywnej granicy wiekowej, do której należą się alimenty, bowiem wszystko zależy od konkretnego przypadku. Jednocześnie należy wskazać, że rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się – np. nie uczy się, nie szuka pracy. W dalszej kolejności obowiązek alimentacyjny spoczywa na dziadkach i rodzeństwie, który powstaje dopiero wtedy,
gdy nie ma osoby zobowiązanej w bliższej kolejności albo gdy osoba ta nie jest w stanie uczynić zadość swemu obowiązkowi, lub gdy uzyskanie od niej na czas potrzebnych uprawnionemu środków utrzymania jest niemożliwe, lub połączone z nadmiernymi trudnościami.

Sąd w wyroku rozwodowym albo w sprawie dotyczącej tylko alimentów, ustala ich wysokość na dane dziecko. Poziom zasądzonych alimentów zależy od usprawiedliwionych potrzeb dziecka i jednocześnie od możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. Co oznacza, że świadczenie alimentacyjne powinno być proporcjonalne do możliwości zarobkowych i majątkowych np. ojca – więc w praktyce, nawet kiedy zobowiązany do płacenia alimentów będzie twierdził, iż ma niskie zarobki, to sąd ma możliwość zasądzenia od niego wysokich alimentów, opierając się na tym, że rodzic ma możliwość by zarabiać więcej niż faktycznie zarabia, np. z uwagi na wykształcenie, stan zdrowia. 

Polskie przepisy wskazują, że oboje rodzice obowiązani są do ponoszenia kosztów utrzymania
i wychowania małoletniego dziecka. W tym miejscu należy wyjaśnić co rozumie się poprzez „koszty wychowania dziecka”. Są to wszystkie koszty, jakie rodzic musi ponieść żeby zapewnić swojemu dziecku odpowiedni rozwój fizyczny i duchowy, a więc będą to między innymi koszty związane z edukacją, rozwijaniem zainteresowań, pielęgnacją, rozrywką czy wypoczynkiem. Przy czym należy wskazać,
iż wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego, przez które należy rozumieć wszystkie usługi świadczone na rzecz dziecka. Chodzi o wszystkie czynności, które wiążą się z dbaniem o fizyczny i duchowy rozwój dziecka, czyli np. pomoc w nauce czy odpowiednie organizowanie czasu wolnego, aby rozwinąć u dziecka prawidłowe cechy charakteru.  

W tym miejscu należy sięgnąć do orzecznictwa, zgodne z którym dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Innymi słowy, rodzice powinni zapewnić dzieciom, co najmniej takie same warunki materialne, w jakich sami żyją. Z kolei możliwości zarobkowe zobowiązanego to nie tylko dochody, które rzeczywiście osiąga, ale również zarobki i wszelkie profity, które mógłby osiągnąć przy dołożeniu należytej staranności i wykorzystaniu posiadanych sił i kwalifikacji.

Na zakończenie warto podkreślić, iż przy ustalaniu wysokości alimentów na dziecko ogromne znaczenie mają kwestie dowodowe, bowiem należy w sposób precyzyjny wykazać koszty utrzymania dziecka
(a w tym jego potrzeby) i koszty ponoszone przez rodzica z którym dziecko pozostaje. Najlepiej ująć to w formie spisu np. tabeli.

PRZYKŁAD:

Dowodem nie mogą być jedynie twierdzenia o rzekomych kosztach poniesionych na rzecz utrzymania dziecka. W tej sytuacji należy przedstawić chociażby rachunki bądź wyciągi bankowe, które jednoznacznie przesądzają, iż rodzic dokonał dla dziecka zakupu wyżywienia, odzieży czy środków higieny. Jednocześnie należy wskazać, iż optymalnym (i zarazem skutecznym) dowodem na ponoszenie określonych kosztów będzie faktura, która wskazuje imiennie nabywcę produktu. Alternatywą mogą być także potwierdzenia przelewów bądź wpłat, z których wynika kto i na rzecz kogo dokonał przelewu/wpłaty oraz jaki był cel transakcji. Należy również pamiętać, iż dowody są istotne również
w celu wykazania zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. 

You have no rights to post comments